Świątynie i pielgrzymi

 Większość Japończyków określa się jako osoby niewierzące i niereligijne, ale co ciekawe ponad 90% z nich praktykuje zarówno shintō, jak i buddyzm. Czynią tak ze względu na tożsamość narodową
i silne przywiązanie do tradycji. W Japonii religie i związane z nimi zwyczaje przeplatają się i nikogo to nie dziwi. Przyjęte jest, że zgodnie z religią shintō celebruje się obrzędy związane z narodzinami
i zaślubinami, zaś pogrzeby odbywają się w duchu buddyzmu. Ilustruje to przysłowie: Japończyk rodzi się w shintō, a umiera w buddyzmie.

Świątynie buddyjskie i shintoistyczne różnią się od siebie nie tylko stosowanymi stylami architektonicznymi – także sposobem oddawania kultu. Chram shintō łatwo rozpoznać po charakterystycznych, często czerwonych bramach torii. Są to dwie poziome belki usytuowane na pionowych słupach. Często poniżej nich zwisa gruby sznur spleciony ze słomy ryżowej – shimenawa. Jego zadaniem jest chronienie świętego miejsca poprzez pochłanianie złej energii.
Natomiast elementami charakterystycznymi buddyjskiej świątyni jest pagoda (zwykle trzy- lub pięciopiętrowa) oraz brama niōmon, pilnowana przez dwóch dość demonicznie wyglądających strażników – Kongo-rikishi (lub Nio-zo).

Czymś, co wyróżnia pielgrzymów Henro, jest ich biały strój oizuru oraz stożkowe nakrycie głowy – sugegasa. Na kapeluszu jest kilka napisów: najważniejsza litera jest z przodu i symbolizuje mnicha Kūkaia. Z tyłu natomiast znajduje się napis dōgyō ninin, co oznacza „dwójka podróżująca razem”. Tą drugą osobą, która wyrusza z Tobą na Henro jest dusza Kūkaia. Pozostałe wersy tłumaczy się: „Mimo że jesteśmy zagubieni w trzech światach, nie poznamy nigdy pustki dziesięciu kierunków. Na początku nie istniał Wschód ani Zachód, więc gdzie znajduje się Południe
i Północ?”
Biały kolor ubrania w buddyzmie kojarzony jest ze śmiercią i żałobą – ponoć wiele osób rzeczywiście umierało na trasie tej pielgrzymki. Obecne znaczenie ma symbol ofiarowania siebie Buddzie i oderwania od świata doczesnego. Pielgrzymi zaopatrują się także w drewnianą laskę kongō-zue, różaniec nenju (to 108 grzechów, które stoją na drodze do osiągnięcia nirwany), fioletowy szal wagesę (symbolizujący szatę mnicha oraz oddanie Buddzie i jego naukom), białą torbę zuda-bukuro i wreszcie książeczkę nōkyō-chō (do zbierania pieczęci i pięknych kaligrafii).